Franciszek
PRZEMÓWIENIE DO UCZESTNIKÓW XXVII KAPITUŁY GENERALNEJ TOWARZYSTWA
ŚW. FRANCISZKA SALEZEGO (SALEZJANÓW)
Watykan, 31 marca 2014 r.
Drodzy Bracia!
Witam Was serdecznie! Dziękuję księdzu Angelowi za jego słowa. Życzę jemu i nowej Radzie Generalnej, by umieli służyć kierując, towarzysząc i wspierając Zgromadzenie Salezjańskie na jego drodze. Duch Święty niech Wam pomoże rozeznać oczekiwania i wyzwania naszych czasów, zwłaszcza młodzieży, i interpretować je w świetle Ewangelii i waszego charyzmatu.
Wyobrażam sobie, że w czasie Kapituły – która miała jako temat hasło „Świadkowie ewangelicznego radykalizmu” – mieliście zawsze na uwadze Księdza Bosko i młodych ludzi; a Księdza Bosko z jego mottem: „Da mihi animas, caetera tolle”. On wzmocnił ten program dwoma innymi elementami: pracą i umiarkowaniem. Pamiętam, że w internacie zabroniona była sjesta! Umiarkowanie! Dla salezjanów i dla nas! „Praca i umiarkowanie – mówił – sprawią, że Zgromadzenie będzie się rozwijać”. Kiedy się myśli o pracy dla dobra dusz, pokonuje się pokusę duchowości świata, nie szuka się innych rzeczy, tylko Boga i Jego Królestwa. Umiarkowanie to także poczucie miary, zadowolić się, być prostymi. Ubóstwo Księdza Bosko i Matusi Małgorzaty niech pobudzi każdego salezjanina i każdą wspólnotę do tego, co niezbędne, i do surowego życia, zbliżenia do ubogich, do przejrzystości i odpowiedzialności w zarządzaniu dobrami.
1. Ewangelizacja młodzieży jest misją, którą Duch Święty Wam powierzył w Kościele. Jest ona ściśle związana z ich wychowaniem: droga wiary łączy się z rozwojem, a Ewangelia ubogaca również ludzką dojrzałość. Należy przygotować młodych do pracy w społeczności, zgodnie z duchem Ewangelii, jako działaczy sprawiedliwości i pokoju, a także jako protagonistów w Kościele. Dlatego korzystajcie z niezbędnego pogłębiania i bycia na bieżąco z pedagogiką i kulturą, aby odpowiedzieć na obecne potrzeby wychowawcze. Doświadczenie Księdza Bosko i jego system uprzedzający niech zawsze podtrzymują Wasze zaangażowanie życia z młodzieżą. Obecność pośród nich wyróżnia się tą łagodnością, którą Ksiądz Bosko nazwał dobrocią, miłością wychowawczą, wprowadzając nawet nowe terminy, wiedząc jednak dobrze, że język serca jest podstawowym językiem, aby się zbliżyć do nich i zaprzyjaźnić.
Zasadniczym jest wymiar powołaniowy. Nieraz powołanie do życia konsekrowanego mylone jest z wyborem wolontariatu, i ta wypaczona wizja nie przynosi dobra zgromadzeniom zakonnym. Przyszły rok 2015, poświęcony życiu konsekrowanemu, będzie sprzyjającą okazją, by przedstawić młodzieży piękno tego życia. W każdym przypadku trzeba unikać wizji cząstkowych, by nie wzbudzać odpowiedzi na powołania, które byłyby kruche i słabo umotywowane. Apostolskie powołania są zazwyczaj owocem dobrego duszpasterstwa powołaniowego. Troska o powołania wymaga specyficznego podejścia: przede wszystkim modlitwy, potem właściwych działań, zwracania uwagi na potrzeby danej osoby, odważnej propozycji, towarzyszenia, włączania rodzin. Geografia powołaniowa zmieniła się i ciągle się zmienia, a to wskazuje na nowe wymagania w zakresie formacji, towarzyszenia i zdolności rozpoznawania.
2. Pracując z młodzieżą, spotykacie świat młodzieżowego wykluczenia. A to jest przerażające! Dzisiaj jest rzeczą straszną pomyśleć, że ponad 75 milionów młodych ludzi jest bez pracy tutaj na Zachodzie. Pomyślmy o wielkich rozmiarach bezrobocia z tyloma negatywnymi konsekwencjami. Pomyślmy o uzależnieniach, które są niestety liczne, ale pochodzą ze wspólnego źródła, jakim jest brak prawdziwej miłości. Wyjście naprzeciw młodzieży zepchniętej na margines wymaga odwagi, ludzkiej dojrzałości i dużo modlitwy. I do tej pracy trzeba posyłać najlepszych, tak, najlepszych! Może grozić, że ulegnie się entuzjazmowi, posyłając na te obszary ludzi dobrej woli, ale nieodpowiednich. Dlatego konieczne jest uważne rozeznanie i stałe towarzyszenie im. Kryterium jest takie: idą tam najlepsi. Powiesz może: „Potrzebuję tego człowieka tutaj na przełożonego albo żeby studiował teologię…”. Ale jeśli do ciebie należy decyzja, poślij go tam. Poślij tam najlepszych!
3. Dzięki Bogu, Wy nie żyjecie i nie pracujecie jako pojedyncze osoby, ale jako wspólnota. Dziękujcie za to Bogu! Wspólnota podtrzymuje całe apostolstwo. Czasami wspólnoty zakonne doświadczają napięć, narażając się na ryzyko indywidualizmu i rozproszenia, podczas gdy trzeba głębokiej komunikacji i autentycznych relacji. Humanizująca siła Ewangelii jest potwierdzona przez braterstwo przeżyte we wspólnocie, na które składa się gościnność, szacunek, wzajemna pomoc, zrozumienie, uprzejmość, przebaczenie i radość. Duch rodzinny, jaki przekazał Wam Ksiądz Bosko, bardzo pomaga w tym przypadku, sprzyja wytrwałości i czyni pociągającym życie konsekrowane.
Drodzy Bracia, dwusetlecie urodzin Księdza Bosko jest już tuż tuż. Będzie to sprzyjająca okazja, aby ponownie zaproponować charyzmat waszego Założyciela. Nigdy nie zabrakło pomocy Maryi Wspomożycielki w życiu Zgromadzenia i z pewnością nie zabraknie jej także w przyszłości. Jej matczyne wstawiennictwo niech Wam wyprasza u Boga upragnione i oczekiwane owoce. Błogosławię Wam i modlę się za Was, i proszę, módlcie się także za mnie! Dziękuję!
PAPIEŻ FRANCISZEK
Za: www.salezjanie.pl
Copyright © Dicastero per la Comunicazione – Libreria Editrice Vaticana