W rozmowie z KAI bp Orszulik powiedział, iż jest zaskoczony inicjatywą prezydenta RP Bronisława Komorowskiego, odznaczenia go orderem Orła Białego za udział w przemianach ustrojowych państwa. – Mój udział w tych przemianach traktowałem jako służbę Kościołowi i ojczyźnie. Za najważniejsze odznaczenie uznawałem udzielenie mi przez sługę Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego sakramentu kapłaństwa w 1957 r. Odznaczenie państwowe przyjmuję jako wyraz uznania przez głowę państwa polskiego zasług sekretariatu Episkopatu Polski z jego sekretarzem śp. abp Bronisławem Dąbrowskim w obronie praw ludzi wierzących i osób represjonowanych przez ówczesne władze PRL – podkreślił.
Bp Orszulik wspomniał, że Sekretariat Episkopatu, w którym pracował od 1962 r. był tą instytucją, do której o pomoc zwracali się ludzie Kościoła i ludzie o różnych poglądach politycznych i światopoglądowych, zwłaszcza w II połowie lat 70. i 80. – Moje zaangażowanie w sprawy publiczne i kościelno-państwowe wynikało z zajmowanego stanowiska w sekretariacie Episkopatu oraz delegacji otrzymanej od przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski i jej sekretarza. Tym przewodniczącym w latach 70. był kard. Wyszyński a od 1981 r. kard. Józef Glemp – wyjaśnił.
Bp Orszulik, z powodów zdrowotnych nie weźmie udziału w uroczystości 10 listopada w Pałacu Prezydenckim, w jego imieniu odznaczenie odbierze ks. Andrzej Luter.
W przededniu Święta Niepodległości prezydent RP Bronisław Komorowski odznaczy Orderem Orła Białego 10 listopada oprócz bp. Orszulika jeszcze trzy osoby. Wśród nich mają być Adam Michnik, Jan Krzysztof Bielecki i Aleksander Hall.
Bp Alojzy Orszulik ma 83 lata. Został wyświęcony na kapłana w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego 22 czerwca 1957 roku. Jan Paweł II mianował go 8 września 1989 r. biskupem tytularnym Vissalsy i pomocniczym w diecezji siedleckiej. Sakrę biskupią przyjął 8 grudnia 1989 roku w katedrze w Siedlcach. Natomiast biskupem łowickim został mianowany 25 marca 1992 roku. Diecezją tą kierował przez 12 lat. 22 maja 2004 r. przeszedł na emeryturę. Jego dewizą biskupią są słowa: „Christo In aliis servire" (Służyć Chrystusowi w drugich).
Tuż po święceniach kapłańskich, w latach 1958-1961 odbył specjalistyczne studia na Wydziale Prawa kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, uzyskując licencjat i magisterium.
W 1962 roku został skierowany przez przełożonych do pracy w Sekretariacie Episkopatu Polski, gdzie najpierw pełnił funkcję referenta, a od września 1968 roku Konferencja Plenarna Episkopatu powołała go na stanowisko kierownika Biura Prasowego Episkopatu Polski, którą to funkcję sprawował do 1993 r.
W latach 1971-1973 prowadził rozmowy z władzami państwowymi związane z przygotowaniem ustawy z 1971 roku o uwłaszczeniu Kościoła na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Od tego czasu wspomagał sekretarza Episkopatu w prowadzeniu rozmów z przedstawicielami władz państwowych w sprawach dotyczących stosunków między państwem i Kościołem.
Od 1974 roku z nominacji Papieża Pawła VI do 2000 r. był konsultorem Papieskiej Komisji Środków Społecznego Przekazu.
Od listopada 1980 roku do 2004 r. był członkiem – sekretarzem Komisji Wspólnej przedstawicieli Rządu i Episkopatu Polski.
W 1983 roku został wybrany przez Konferencję Plenarną Episkopatu na sekretarza pomocniczego Konferencji Episkopatu Polski.
W 1987 roku wszedł w skład Komisji Mieszanej (złożonej z przedstawicieli Stolicy Apostolskiej i Episkopatu Polski), której zadaniem było studiowanie problemów dotyczących nawiązania stosunków dyplomatycznych między Stolicą Apostolską i PRL. W tym samym roku wybrany został na członka Zespołu Redakcyjnego przy Komisji Wspólnej, którego zadaniem było opracowanie projektu konwencji pomiędzy PRL a Stolica Apostolską oraz projektu ustawy a stosunku państwa do Kościoła katolickiego.
W marcu 1987 roku Konferencja Plenarna Episkopatu Polski wybrała go na zastępcę Sekretarza Episkopatu. Był przewodniczącym Komisji Episkopatu do spraw Środków Społecznego Przekazu u członkiem Komisji Episkopatu do spraw Wydawnictw Katolickich oraz asystentem kościelnym w Kościelnym Komitecie Rolniczym i Fundacji Wspomagającej Zaopatrzenie Wsi w Wodę.
W latach 1988 i 1989 z ramienia Kościoła uczestniczył w rozmowach Okrągłego Stołu.
Order Orła Białego, którym zostanie uhonorowany 10 listopada to najwyższy order Rzeczypospolitej, ustanowiony w 1705 r., reaktywowany w 1921 r. i przywrócony w 1992 r. Nadawany jest za znamienite zasługi cywilne i wojskowe dla Rzeczypospolitej Polskiej, położone zarówno w czasie pokoju jak i w czasie wojny. Nadawany jest najwybitniejszym Polakom oraz najwyższym rangą przedstawicielom państw obcych.
Bp Orszulik wspomniał, że Sekretariat Episkopatu, w którym pracował od 1962 r. był tą instytucją, do której o pomoc zwracali się ludzie Kościoła i ludzie o różnych poglądach politycznych i światopoglądowych, zwłaszcza w II połowie lat 70. i 80. – Moje zaangażowanie w sprawy publiczne i kościelno-państwowe wynikało z zajmowanego stanowiska w sekretariacie Episkopatu oraz delegacji otrzymanej od przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski i jej sekretarza. Tym przewodniczącym w latach 70. był kard. Wyszyński a od 1981 r. kard. Józef Glemp – wyjaśnił.
Bp Orszulik, z powodów zdrowotnych nie weźmie udziału w uroczystości 10 listopada w Pałacu Prezydenckim, w jego imieniu odznaczenie odbierze ks. Andrzej Luter.
W przededniu Święta Niepodległości prezydent RP Bronisław Komorowski odznaczy Orderem Orła Białego 10 listopada oprócz bp. Orszulika jeszcze trzy osoby. Wśród nich mają być Adam Michnik, Jan Krzysztof Bielecki i Aleksander Hall.
Bp Alojzy Orszulik ma 83 lata. Został wyświęcony na kapłana w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego 22 czerwca 1957 roku. Jan Paweł II mianował go 8 września 1989 r. biskupem tytularnym Vissalsy i pomocniczym w diecezji siedleckiej. Sakrę biskupią przyjął 8 grudnia 1989 roku w katedrze w Siedlcach. Natomiast biskupem łowickim został mianowany 25 marca 1992 roku. Diecezją tą kierował przez 12 lat. 22 maja 2004 r. przeszedł na emeryturę. Jego dewizą biskupią są słowa: „Christo In aliis servire" (Służyć Chrystusowi w drugich).
Tuż po święceniach kapłańskich, w latach 1958-1961 odbył specjalistyczne studia na Wydziale Prawa kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, uzyskując licencjat i magisterium.
W 1962 roku został skierowany przez przełożonych do pracy w Sekretariacie Episkopatu Polski, gdzie najpierw pełnił funkcję referenta, a od września 1968 roku Konferencja Plenarna Episkopatu powołała go na stanowisko kierownika Biura Prasowego Episkopatu Polski, którą to funkcję sprawował do 1993 r.
W latach 1971-1973 prowadził rozmowy z władzami państwowymi związane z przygotowaniem ustawy z 1971 roku o uwłaszczeniu Kościoła na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Od tego czasu wspomagał sekretarza Episkopatu w prowadzeniu rozmów z przedstawicielami władz państwowych w sprawach dotyczących stosunków między państwem i Kościołem.
Od 1974 roku z nominacji Papieża Pawła VI do 2000 r. był konsultorem Papieskiej Komisji Środków Społecznego Przekazu.
Od listopada 1980 roku do 2004 r. był członkiem – sekretarzem Komisji Wspólnej przedstawicieli Rządu i Episkopatu Polski.
W 1983 roku został wybrany przez Konferencję Plenarną Episkopatu na sekretarza pomocniczego Konferencji Episkopatu Polski.
W 1987 roku wszedł w skład Komisji Mieszanej (złożonej z przedstawicieli Stolicy Apostolskiej i Episkopatu Polski), której zadaniem było studiowanie problemów dotyczących nawiązania stosunków dyplomatycznych między Stolicą Apostolską i PRL. W tym samym roku wybrany został na członka Zespołu Redakcyjnego przy Komisji Wspólnej, którego zadaniem było opracowanie projektu konwencji pomiędzy PRL a Stolica Apostolską oraz projektu ustawy a stosunku państwa do Kościoła katolickiego.
W marcu 1987 roku Konferencja Plenarna Episkopatu Polski wybrała go na zastępcę Sekretarza Episkopatu. Był przewodniczącym Komisji Episkopatu do spraw Środków Społecznego Przekazu u członkiem Komisji Episkopatu do spraw Wydawnictw Katolickich oraz asystentem kościelnym w Kościelnym Komitecie Rolniczym i Fundacji Wspomagającej Zaopatrzenie Wsi w Wodę.
W latach 1988 i 1989 z ramienia Kościoła uczestniczył w rozmowach Okrągłego Stołu.
Order Orła Białego, którym zostanie uhonorowany 10 listopada to najwyższy order Rzeczypospolitej, ustanowiony w 1705 r., reaktywowany w 1921 r. i przywrócony w 1992 r. Nadawany jest za znamienite zasługi cywilne i wojskowe dla Rzeczypospolitej Polskiej, położone zarówno w czasie pokoju jak i w czasie wojny. Nadawany jest najwybitniejszym Polakom oraz najwyższym rangą przedstawicielom państw obcych.
Nadawanie Orderu Orła Białego po II wojnie światowej wznowione zostało po wejściu w życie ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach.
W 1993 roku Orderem Orła Białego, jako pierwszy w powojennej Polsce odznaczony został papież Jan Paweł II.
Do tej pory nadanych zostało 146 Orderów Orła Białego, w tym 35 pośmiertnie.
KAI / ad
Za: www.deon.pl