23 maja 2024 r. w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II odbyło się sympozjum naukowe upamiętniające 300 lat obecności Braci Kapucynów w Lublinie. Organizatorem konferencji jest Sekcja Teologii Moralnej w Wydziale Teologii KUL.
Cel i ideę spotkania przybliżył na początku sympozjum dr hab. Adam Zadroga, prof. KUL, prorektor ds. misji i cyfryzacji. W słowach skierowanych do uczestników wydarzenia przypomniał o nieustannej historycznej i współczesnej obecności braci zakonnych, którą widać w mieście.
– Jest to wyjątkowa okazja, by spojrzeć wstecz, ale także skupić się na teraźniejszości i przyszłości jaką niosą za sobą bracia mniejsi kapucyni trwale wpisani w pejzaż naszego miasta (…) Lublin z jego historią jest jak las, w którym zakorzenione są różnorakie drzewa. Jestem przekonany, że jednym z najpiękniejszych i najbardziej owocujących drzew tego lubelskiego lasu jest zakon kapucynów zasadzony przed 300-laty przy Krakowskim Przedmieściu – powiedział prorektor.
W swoich wystąpieniach prelegenci poruszali zagadnienia dotyczące historii oraz społecznej działalności lubelskich kapucynów. Przypomniano również sylwetki ważnych postaci z przeszłości Polski a wywodzących się z tego zakonu.
– Pierwsi bracia kapucyni przechodzili przez Kraków w 1582 r. W 1596 r. król Zygmunt III Waza słał listy, zabiegając o przybycie braci do Polski. Nastąpiło to jednak dopiero w 1627 r., kiedy to kilku zakonników z Włoch przybyło do Brodnicy na Pomorzu. Niestety ta próba osiedlenia kapucynów w Polsce zakończyła się porażką (…) Dopiero pół wieku później udało się ulokować braci na stałe w kraju, a stało się to za sprawą króla Jana III Sobieskiego. Pierwszym miejscem działania zakonu była Warszawa – przypomniał dr Tomasz Mantyk OFMCap, katedra nauk o rodzinie KUL.
Konferencję zakończyło rozważanie o współczesnej obecności braci kapucynów w Lublinie ze szczególnym uwzględnieniem działań duszpasterskich prowadzonych przez duchownych z lokalnego klasztoru przy Krakowskim Przedmieściu.
Klasztor Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów (OFMCap) w Lublinie jest chronologicznie czwartą fundacją kapucyńską w Polsce. Zakonnicy przybyli na nową placówkę w maju 1724 r. Klasztor lubelski był siedmiokrotnie miejscem kapituł prowincjalnych. Mieściło się w nim również studium filozoficzno-teologiczne, którego studentem był m.in. bł. Honorat Koźmiński. Zaangażowanie patriotyczne zakonników w powstanie styczniowe spowodowało zamknięcie klasztoru.
1 sierpnia 1919 r. kapucyni wrócili do swojej dawnej siedziby. Po wybuchu II Wojny Światowej hitlerowcy aresztowali zakonników. Po zakończeniu wojny część budynku klasztornego została zajęta przez władze państwowe i przeznaczona na internat szkolny oraz sklepy. Całość kompleksu wróciła pod zarząd zakonu w 1987 r.
Od 2010 r. klasztor w Lublinie jest siedzibą ponowicjatu.