ŚP. Ojciec Jan Franciszek KOŁODZIEJSKI, profes wieczysty i kapłan, jubilat w Zakonie, zmarł w hospicjum w Zgierzu, dnia 9 stycznia 2025 r.; ukończył 78 lat, przeżywszy 60 lat jako zakonnik i 52 lata jako kapłan.
O. Jan Franciszek Kołodziejski urodził się dnia 5 stycznia 1947 roku we wsi Głęboka Droga (w woj. mazowieckim, w gminie Przysucha), w rodzinie Jana i Marianny z domu Zielińska. Miał 1 siostrę i 1 brata. Został ochrzczony 5 stycznia 1947 r. w kościele parafialnym pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Ruskim Brodzie.
W roku 1950 rodzina przeniosła się do Skarżyska-Kamiennej. W latach 1954-1961 uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 4 w Skarżysku-Kamiennej. W międzyczasie przystąpił do Pierwszej Komunii św. i przyjął sakrament bierzmowania z rąk ks. bpa Piotra Gołębiowskiego, sufragana ówczesnej diecezji sandomierskiej. Od najmłodszych lat starał się posługiwać jako ministrant przy franciszkańskim kościele Niepokalanego Poczęcia NMP w Skarżysku– Kamiennej.
W kwietniu 1961 r., krótko przed ukończeniem ostatniej klasy szkoły podstawowej, złożył podanie o przyjęcie „do Małego Seminarium Misyjnego w Niepokalanowie”, wyrażając swoje pragnienie zostania kapłanem w Zakonie św. Franciszka. W sposób szczególny chciał „jako franciszkanin pracować dla Boga i dla ludzi”.
Po ukończeniu X klasy, należąc do najżywszych i najbardziej udzielających się uczniów, 27 sierpnia 1964 r. rozpoczął nowicjat w Gnieźnie pod kierunkiem o. Władysława Reguły, otrzymując z rąk swego mistrza habit franciszkański i imię zakonne Berard. Rok później, 28 sierpnia 1965 r. złożył pierwszą profesję zakonną.
Po nowicjacie musiał jeszcze ukończyć ostatnią klasę w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie, by w roku 1966 podjąć studia filozoficzne w Łodzi Łagiewnikach. Teologię zaś kontynuował od roku 1968 w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie.
W oczach wychowawców uchodził za pracowitego, „obdarzonego dość obficie zdolnościami i energią działania” alumna. Dzięki swojej inteligencji i zaradności oraz poczuciu odpowiedzialności powierzono mu funkcję dziekana kleryków.
Po czterech latach formacji wstępnej, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP, 8 grudnia 1970 r. w Krakowie złożył śluby wieczyste. Wtedy też powrócił za zgodą Prowincjała do swego imienia chrzcielnego, Jan.
Okres formacji seminaryjnej został uwieńczony święceniami kapłańskimi. Najpierw 21 grudnia 1971 r. z rąk ks. bpa Juliana Groblickiego, wikariusza generalnego archidiecezji krakowskiej, przyjął w Krakowie święcenia diakonatu, a 4 czerwca 1972 r. w Niepokalanowie ks. bp Władysław Miziołek, biskup pomocniczy warszawski, udzielił mu święceń w stopniu prezbiteratu.
Zaraz po święceniach, udał się do Niepokalanowa, by przez rok nauczać religii i przewodniczyć prowincjalnemu Dziełu Powołań Kapłańskich i Zakonnych.
W 1973 r. Prowincjał udzielił mu pozwolenia na podjęcie studiów z etyki na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
W sierpniu 1976 r. został przeniesiony do Warszawy. Mieszkając w warszawskim klasztorze był oddelegowany do pracy na pół etatu w Biurze Misyjnym przy Episkopacie i mianowany Bibliotekarzem Prowincjalnej Biblioteki.
31 października 1980 r., po kilkumiesięcznym pobycie w kustodii kanadyjskiej (gdzie przygotowywał się na stały wyjazd, aby pracować duszpastersko wśród tamtejszej Polonii), obediencja skierowała go do Lęborka, gdzie przy franciszkańskim klasztorze posługiwał jako katecheta.
W czerwcu 1982 powrócił do Warszawy, gdzie ponownie pracował w Komisji Episkopatu ds. Misji na stanowisku kierownika poligrafii i kierownika administracyjnego wydawnictwa (na pełnym etacie, od kwietnia 1983 do stycznia 1990 r.) i pełnił funkcję dyrektora Biblioteki prowincjalnej. W roku akademickim 1985/1986 dojeżdżał też z wykładami z etyki do WSD w Łodzi Łagiewnikach.
W marcu 1990 r. władze Prowincji powierzyły o. Janowi obowiązek organizatora nowej parafii w Warszawie (Dzielnica Mokotów – Wolica), a w styczniu 1991 zgodziły się na podjęcie pracy w Caritas Polskiej jako kierownika Wydziału ds. współpracy z krajami Europy Wschodniej.
Na początku 1992 r. pełniący urząd Prowincjała w trosce o realizację dzieł naszej jurysdykcji, zwłaszcza niepokalanowskiego wydawnictwa, poprosił o zwolnienie o. Jana z wcześniejszych obowiązków i przeniósł go do Niepokalanowa, gdzie przez cztery lata pełnił funkcję kierownika drukarni, a następnie posługiwał w dziale pielgrzymkowym. W lipcu 1996 r. ojciec Prowincjał zaproponował o. Janowi pracę w Telewizji Niepokalanów, gdzie przez ok. pół roku był wiceprezesem ds. ekonomicznych.
W roku jubileuszowym 2000 został skierowany do klasztoru w Suwałkach, gdzie pełnik urząd wikariusza klasztoru, ekonoma i poborcy, a także opiekował się grupami formacyjnymi Kościoła Domowego i Ruchu Rodzin Nazaretańskich, oraz posługiwał jako spowiednik sióstr zakonnych.
Po czterech latach został przydzielony do klasztoru w Łodzi przy ul. Krasickiego, a w 2009 r. do Łodzi Dąbrowa (Skwer św. Maksymiliana M. Kolbego).
Definitorium Prowincjalne doceniało też jego zdolności organizacyjne w związku z beatyfikacjami i kanonizacjami naszych braci. W czerwcu 1982 r. został wybrany koordynatorem spraw związanych z przygotowaniem kanonizacji o. Maksymiliana Marii Kolbego i uroczystości pokanonizacyjnych do końca 1983 r. W listopadzie 1990 r. wszedł do komitetu organizacyjnego beatyfikacji o. Rafała Chylińskiego, a w lutym 1999 r. został powołany do komisji międzyprowincjalnej dla gromadzenia i opracowania materiałów przygotowujących duchowo do beatyfikacji naszych siedmiu współbraci, męczenników II wojny światowej.
Z powodu pogarszającego się stanu zdrowia, wymagającego ciągłej i specjalistycznej opieki, ostatnie dwa i pół roku swego życia spędził w hospicjum w Zgierzu. Tam też, po przyjęciu świętych sakramentów, wyszedł na spotkanie z siostrą naszą śmiercią cielesną.
O. Jan od początku swego życia zakonnego był świadomy daru Bożego powołania do Zakonu i stanu kapłańskiego, pragnąc wytrwać przez całe życie na obranej drodze i „pracować, dążąc do zbawienia”.
Dziękujemy Panu Bogu za osobę o. Jana Kołodziejskiego, za jego posługę w naszej Prowincji i Kościele polskim, a zarazem zanosimy za niego modlitwę do Miłosiernego Boga, aby obdarzył go upragnioną pełnią zbawienia. Polecamy go naszej Patronce, Matce Bożej Niepokalanej, która towarzyszyła mu w ziemskim i zakonnym pielgrzymowaniu, a także wstawiennictwu naszego Patriarchy, świętego ojca Franciszka, oraz jego i naszych świętych patronów.
o. Jan M. Olszewski
Sekretarz Prowincji