Jan Paweł II
ZACHOWAJCIE DUCHA WASZEGO ZAŁOŻYCIELA.
PRZEMÓWIENIE DO ZAKONNIKÓW I ZAKONNIC KSIĘDZA ORIONE
Rzym, 27 października 1980 r.
Przyjmijcie moje najserdeczniejsze pozdrowienie, Zakonnicy i Zakonnice księdza Orione, Przełożeni, Kapłani, Siostry i Bracia, którzy słusznie radujecie się dzisiaj oraz jako bliższą i bardziej swoją czujecie miłą i prostą postać waszego Ojca Założyciela. Ksiądz Orione, który swoim przenikliwym umysłem rozumiał doskonałe znamienne cechy i potrzeby tego naszego wieku, teraz, w sposób specjalny, po swojej beatyfikacji, chce was oświecać, zachęcać, wzmacniać, abyście zawsze byli jego godnymi dziećmi, nieustraszonymi świadkami wiary chrześcijańskiej, gorliwymi pocieszycielami ludzkości w jej ciągłych utrapieniach, wiernymi i rzeczywistymi apostołami miłosierdzia Chrystusowego. Czasy są trudne, a duch niekiedy zmartwiony i przygnębiony. A więc, właśnie na ten nasz, czas i na te chwile, ksiądz Orione, w osiągniętej już szczęśliwości, mówi wam: „W górę serca, drodzy synowie! I bądźcie radośni w cierpieniu: cierpicie z Jezusem Ukrzyżowanym i z Kościołem; nie możecie czynić nic bardziej drogiego dla Pana i dla Najświętszej Dziewicy, bądźcie szczęśliwi z cierpienia i oddawania życia w miłości Jezusa Chrystusa”[1].
Życzę z serca, aby radość, którą dzisiaj przeżywacie z wyniesienia waszego Założyciela, pozostała w waszych duszach, jako trwała pociecha i jako promieniowanie waszej miłości ku Bogu i duszom, za jego przykładem.
Na tym naszym spotkaniu, na którym wydaje się nam, jak gdybyśmy widzieli tutaj z nami samego księdza Orione, z jego dobrym i ufnym uśmiechem, z jego pogodnym i życzliwym obliczem, pragnę zostawić wam jedną zachętę, wypływającą z troski pasterskiej tego, który kieruje całym Kościołem: zachowajcie jego ducha! Zachowajcie go w pełni i jako znamię w sobie samych, w waszej kongregacji, na wszystkich miejscach, gdzie zgodnie z powołaniem pracujecie!
To co św. Paweł polecał Tesaloniczanom: „Ducha nie gaście!”[2], to powtarzam także wam, to mówię także wam.
Żywym i gorącym zachowajcie jego ducha, mimo przeciwności i pokus, pamiętając o tym, co on sam mówił: „Nie ma dla nas innej szkoły, innego nauczyciela ani innej katedry jak Krzyż. Żyć w ubóstwie Chrystusowym, w milczeniu i umartwieniu Chrystusowym, w pokorze i posłuszeństwie Chrystusowym, w nieskazitelności i świętości życia: cierpliwi i łagodni, wytrwali w modlitwie, wszyscy zjednoczeni umysłem i sercem w Chrystusie: jednym słowem, żyć Chrystusem”[3]. Są to słowa przedziwne, doskonała synteza doktryny i praktyki; ale są to również słowa przejmujące i wymagające, dające zdecydowaną i dokładną charakterystykę życia chrześcijanina.
Duch błogosławionego księdza Orione niech przeniknie wasze dusze, niech nimi wstrząśnie, niech wywoła w nich odruchy świętych postanowień, niech je skieruje ku wzniosłym ideałom, jakimi on sam żył z heroiczną stałością. Niech was wspiera, niech was krzepi zawsze. Niech was wspomaga Najświętsza Maryja, która była zawsze jasną gwiazdą na drodze księdza Orione, Matką zawierzenia, ideałem przeżywanym i głoszonym z bezgranicznym uczuciem, „Wiary i odwagi, o moi synowie – mówię wam z nim – Zdrowaś Maryjo i naprzód! Daj nam, o Maryjo, umysł wielki, serce wielkie i wspaniałomyślne, które by podołało wszystkim bólom i wszystkim łzom… Nasza niebieska Matka oczekuje nas, pragnie mieć nas wszystkich w Baju!”[4] I niech wam zawsze towarzyszy Apostolskie Błogosławieństwo, dowód mojej stałej życzliwości.
Przypisy:
[1] List z 21 sierpnia 1939.
[2] 1 Tes 5,19.
[3] List z 22 października 1937.
[4] Z sanktuarium Italii, 27 czerwca 1937.
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski