Jan Paweł II
LIST DO PREFEKTA KONGREGACJI EWANGELIZACJI NARODÓW
Z OKAZJI 700-LECIA PRZYBYCIA DO CHIN JANA Z MONTECORVINO OMin
Watykan, 8 września 1994 r.
Kardynał Josef Tomko, prefekt Kongregacji Ewangelizacji Narodów
Cieszę się bardzo, że masz na Tajwanie przewodniczyć uroczystościom poświęconym pamięci wielkich dzieł misyjnych Jana z Montecorvino, pierwszego misjonarza narodu chińskiego i pierwszego arcybiskupa Khambaliq, czyli współczesnego Pekinu. Minęło siedem wieków od czasu, kiedy po trwającej pięć lat podróży ten wielki misjonarz przybył do Khambaliq, przywożąc list papieża Mikołaja IV do władcy tego ogromnego kraju na Dalekim Wschodzie.
Z jego własnych listów i relacji współczesnych mu wiemy, że pierwsza misja w Chinach zaczęła przynosić obfite owoce, co spowodowało wyniesienie Jana z Montecorvino do godności arcybiskupa i udzielenia mu pełnomocnictw do zorganizowania struktur kościelnych w tym odległym kraju. Uczynił to papież Klemens V w 1307 r., a sakra biskupia miała miejsce w 1310 r. w obecności Chana, kiedy to biskupi wysłani w celu udzielenia święceń biskupich w końcu przybyli do stolicy.
Do czasu śmierci Jana z Montecorvino w 1328 r., tzn. przez 34 lata jego mądrej i niestrudzonej działalności misyjnej, powstała w Khambaliq liczna i pełna wiary wspólnota chrześcijańska z siecią kościołów, klasztorów, szkół i innych instytucji.
Obchody siedemsetlecia przybycia Jana z Montecorvino do Pekinu dają mi okazję, aby skierować myśli ku współczesnej katolickiej wspólnocie na ziemi chińskiej, która jest kontynuacją i owocem owej pierwszej plantatio Ecclesiae.
Jestem szczerze uszczęśliwiony, że mogę jeszcze raz wyrazić moją najszczerszą sympatię i szacunek dla wszystkich synów i córek Kościoła katolickiego żyjących w tej wielkiej i wspaniałej rodzinie narodu chińskiego. Czuję się duchowo obecny wśród nich i zapewniam, że jestem szczególnie blisko tych, którzy pozostali wierni Jezusowi Chrystusowi i Jego Kościołowi wśród wielkich trudności oraz dawali i wciąż dają świadectwo – nawet za cenę dotkliwego i długotrwałego cierpienia – że ten, kto chce pozostać katolikiem, nie może wyrzec się komunii z następcą św. Piotra, którego Pan ustanowił swoim wikariuszem tu na ziemi oraz „stałym i widzialnym źródłem oraz podstawą jedności wiary i wspólnoty” (Lumen gentium 18).
Jestem świadomy szybkiego wzrostu wielu gorliwych wspólnot w różnych częściach kraju. Wypełniając otrzymaną od Chrystusa misję utwierdzania braci w wierze, nadziei i miłości (zob. Łk 22,32) pragnę umocnić wśród nich wierność, zrozumienie i pragnienie pojednania oraz zgromadzić ich wszystkich we wspólnocie, która mocą Ducha Świętego wiąże nas razem w Chrystusie. Zapraszając wszystkich synów i córki Kościoła katolickiego w Chinach do życia tą komunią w prawdzie i miłości (zob. 2 J 1,3) proszę w gorącej modlitwie, żeby wyraziła się ona w coraz bardziej wyraźny sposób. Wiara i praktyka wiary są dynamicznym źródłem podejmowania odpowiedzialności w sferze społecznej i osobistej. Nie ma żadnej sprzeczności między życiem prawdziwie katolickim i autentycznie chińskim.
Modlę się, żeby uroczystości na Tajwanie wzmocniły duchowo biskupów, kapłanów, osoby zakonne i świeckie tej umiłowanej wspólnoty, którą mam nadzieję spotkać, jak tylko Boża Opatrzność na to pozwoli. Niech ona także pobudza ich do tego, żeby byli jeszcze bardziej wiernymi uczniami Chrystusa i gorliwymi współpracownikami chińskich braci i sióstr na kontynencie. Jako znak najszczerszych uczuć dla całej rodziny Kościoła w Chinach z serca udzielam Wam apostolskiego błogosławieństwa.
Watykan, 8 września 1994 r.
Jan Paweł II
(Tłumaczył Wojciech Mainka OFM z tekstu angielskiego zamieszczonego w „Acta Ordinis Fratrum Minorum” nr 3 1994 s. 273-179).
Za: Studia Franciszkańskie 8(1997) s. 17-18
Copyright © Konferencja Episkopatu Polski