Jan Paweł II
PRZEMÓWIENIE WYGŁOSZONE DO MŁODZIEŻY UCZESTNICZĄCEJ W DRUGIM MIĘDZYNARODOWYM SPOTKANIU „MŁODZI IDĄ DO ASYŻU”
Castel Gandolfo, 18 sierpnia 2001 r.
Droga młodzieży uczestnicząca w drugim międzynarodowym spotkaniu „Młodzi idą do Asyżu” – Witajcie! Cieszę się, że mogę was przyjąć i z radością kieruję do was drogie wam ewangeliczne pozdrowienie Pan niech was obdarzy pokojem!. Przybyliście na spotkanie z bardzo wielu stron świata, by zarazem zgłębić, w prostocie miejsc franciszkańskich, świadectwo dwóch mistrzów Ducha: świętego Franciszka i świętej Klary z Asyżu.
Dziękuję za te wasze miłe odwiedziny. W sposób szczególny pozdrawiam Ministra Generalnego Braci Mniejszych Konwentualnych o. Joachima Anthony Giermek i dziękuję mu za słowa, które w imieniu wszystkich do mnie skierował. Pozdrawiam Braci i Siostry, którzy są dla was przewodnikami na drodze życia ewangelicznego.
Radość jest wybranym tematem dla waszego międzynarodowego spotkania. Jest to ogromnie interesujący, bardzo aktualny temat, gdyż wszyscy potrzebujemy autentycznej radości i jej trwania.
Ze względu na swoją dyspozycyjność, swoją wielkoduszność, świetlany i sympatyczny sposób postępowania Franciszek został przez przyjaciół nazwany królem świętowania. Po ludzku mógł mieć bardzo wiele powodów, by być szczęśliwym, choć coś mu brakowało. Gdy znalazł to, co mu było bardziej konieczne, zostawił wszystko. Spotkał Chrystusa i odkrył prawdziwe szczęście. Zrozumiał, że tylko wówczas można być szczęśliwym, gdy oddaje się życie dla ideału, gdy buduje się coś trwałego w świetle wymagających rad ewangelicznych.
Droga młodzieży, wielu fałszywych mistrzów wskazuje niebezpieczne drogi, które prowadzą do krótkotrwałych radości. Dzisiaj odnotowuje się wiele objawów kultury wyróżniającej się obojętnością i płycizną. Wy, drodzy młodzi, naśladując Franciszka i Klarę, odrzućcie pokusę wyprzedaży waszych marzeń! Marzcie, ale w wolności! Planujcie, ale w prawdzie!
Także i Was Pan pyta Za kim chcecie iść?. Odpowiadacie za apostołem Piotrem: Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego (J 6,68). Tylko Bóg jest nieskończonym horyzontem waszego istnienia. Im bardziej Go poznacie, tym bardziej odkryjecie, że tylko On jest miłością i niewyczerpanym źródłem radości.
Aby jednak wejść i pozostać w kontakcie z Bogiem, jest nieodzowne utrwalić kontakt z Nim przez głęboką więź w modlitwie. Kiedy ona jest autentyczna, wówczas zasiewa Bożą energię w każdym kręgu i chwili naszego życia. Ona sprawia, że żyjemy w nowy sposób. Czyż nie modlitwa sprawiła, że Franciszek stał się człowiekiem nowym, a Klara stała się źródłem światła?
Wy należycie do Boga, a Bóg jest wasz. Świadomość przynależności do Boga, Jego obecność niech uczyni z was, jak Franciszka i Klarę, stworzeniami pokojowymi: Miłość Boga czyni szczęśliwymi – pisała święta Klara w jednym z listów – Jego słodycz przenika całą duszę, która staje się najgodniejszą pośród stworzeń, a przez łaskę jest większa od nieba, gdyż niebiosa ze wszystkimi stworzeniami nie mogą objąć Stwórcy. Natomiast tylko dusza wierna, i ona sama jest Jego mieszkaniem i siedzibą (por. List 3, w: Pisma św. Franciszka i św. Klary, Warszawa 1992, s. 190).
Dusza jest większa od nieba! Tę wewnętrzną duchową rzeczywistość rozumiał Franciszek i Klara. I dlatego nie wahali się biec drogą ku szczytom świętości. Świętość nie jest jakąś formą życia typu ascetycznego i nadzwyczajnego, możliwą do praktykowania tylko przez niektórych geniuszy, ale jak to napisałem w ostatnim Liście apostolskim Novo millennio ineunte jest wysoką miarą zwyczajnego życia chrześcijańskiego (tamże, nr 31). Świętość to czynienie czegoś pięknego każdego dnia dla Boga, ale i uznanie tego, co On uczynił i stale pełni w nas i przez nas. Kochani młodzi, bądźcie świętymi, gdyż brak świętości jest tym, co świat czyni smutnym! Święci, którzy są wam natchnieniem, dlatego stale wzbudzają niezwykłą fascynację, gdyż w każdej chwili Chrystusowi poświęcali swoje życie. I dali, choć tego nie chcieli, dali początek rewolucyjnemu ewangelicznemu sposobowi życia, który stale wzbudza fascynację tak wielu młodych, i nie tylko młodych. Właściwie to wy daliście się złapać fascynacji ich świadectwa na tym spotkaniu, które ukazuje wasze pragnienie wiernego ich naśladowania.
Franciszek i Klara stali się bratem i siostrą w każdym ludzkim bycie. I nie tylko, ale we wszystkich stworzeniach ożywionych i nieożywionych. W kontemplacji przyrody patrzenie napełniało Franciszka radością dlatego, bo odkrył on, że to wszystko mówiło mu o Bogu. Dlatego w „Pieśni słonecznej” mówi, że wszystko od Ciebie, Najwyższy, bierze nazwę.
Kochana młodzieży, także i wy uczcie się patrzeć oczyma Bożymi na bliźniego i na stworzenie. Z szacunkiem odnoście się do tego, co jest jego szczytem, a jest nim osoba ludzka. W tej szkole, w której są tak znakomici mistrzowie, uczcie się trzeźwego i umiejętnego używania dóbr. Współpracujcie, aby one były lepiej rozdzielane i dzielone, z pełnym poszanowaniem praw każdej ludzkiej osoby. Czytając wielką księgę stworzenia, niech otworzy się wasz duch na cześć uwielbienia Stwórcy.
Jak Klara i Franciszek, nauczcie się i wy stałego uciekania się do Bożej pomocy. Oni każdemu z was powtarzają: Zrzuć swą troskę na Pana, a On cię podtrzyma (Ps 54,23, w: Tomasz z Celano, Życiorys pierwszy św. Franciszka z Asyżu, 29). Tak, drodzy chłopcy i dziewczęta, złóżcie swą ufność w Bogu!
Naśladujcie Franciszka i Klarę także w ich dziecięcym zawierzeniu Matce Bożej i szukajcie u Niej ciepła i wstawiennictwa. Przylgnijcie do Maryi, najsłodszej Matki, której od wieków Kościół wzywa jako przyczyny naszej radości. Niech Ona będzie przyczyną waszej radości, gdyż dla wszystkich jest serdeczną Matką.
Wraz z tym życzeniem łączę zapewnienie o mojej pamięci w modlitwie i z serca wam wszystkim błogosławię.
Jan Paweł II, Papież
(Tłum, z języka włoskiego O. Gracjan Majka OFMCap, W „L’Osservatore Romano” [wyd. tygodniowe], nr 34. 24 VIII 2001, s. 5).
Za: Studia Franciszkańskie 12(2002) s. 24-26