Karmelici Bosi

Bracia Bosi Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel
Fratres Discalceati Ordinis Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo (OCD)


Dane teleadresowe


Sekretariat Warszawskiej Prowincji Karmelitów Bosych
ul. Racławicka 31
02-601 Warszawa
tel. (022) 646-47-38, 0-607-170-175
fax (022) 844-18-12
strona internetowa: www.karmelicibosi.pl

Kuria Krakowskiej Prowincji Karmelitów Bosych
ul. Zygmunta Glogera 5
31-222 Kraków
tel. 012/ 416 85 41
fax.: 012/ 416 85 02
e-mail: kuria@karmel.pl
strona internetowa: www.karmel.pl

Historia

Historia zakonu karmelitańskiego rozpoczyna się w XIII wieku, w Palestynie, na wzgórzach Karmelu. Odwołując się do postaci proroka Eliasza i Maryi, łacińscy pustelnicy, przybyli tutaj w czasie wypraw krzyżowych z Europy zachodniej, rozpoczynają formować wspólnotę, której Kościół nada oficjalną nazwę: Zakon Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Kim byli? Część z nich pochodziła z grona pustelników – pielgrzymów, którzy ślubowali pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Inni wywodzili się z grona krzyżowców.

Po ustaniu krwawych walk i unormowaniu się sytuacji politycznej, religijnej i ekonomicznej, niektórzy rycerze odkładali na bok zbroję i miecz, aby rozpocząć duchową walkę. W większości byli to ludzie prości i niewykształceni, których łączyło pragnienie życia w samotności wypełnionego modlitwą, pokutą i pracą ręczną. Po upadku królestwa jerozolimskiego prześladowani przez Saracenów zakonnicy opuścili Ziemię Świętą i udali się do Europy.

Pod koniec XIV w. doszło do tak wielkiego upadku karności zakonnej karmelitów, że kapituła generalna zwróciła się do Stolicy Apostolskiej o złagodzenie niektórych przepisów reguły. Papież Eugeniusz IV przychylił się do prośby kapituły i 15 lutego 1432 r. zatwierdził złagodzoną regułę.

Nie wszyscy karmelici pogodzili się ze złagodzeniem reguły. W ciągu wieków wybitne jednostki podejmowały odnowę życia zakonnego przez zakładanie obserwanckich kongregacji w łonie zakonu, m.in. dążąc do przywrócenia pierwotnej reguły zatwierdzonej w 1274 r. przez papieża Innocentego IV. Najtrwalsza okazała się reforma św. Teresy od Jezusa i św. Jana od Krzyża, która doprowadziła do autonomii jurysdykcyjnej w postaci oddzielnego zakonu karmelitów bosych. Św. Teresa od Jezusa, karmelitanka, w myśl postanowień Soboru Trydenckiego i za zezwoleniem papieża Piusa IV, założyła w Avila 24 sierpnia 1562 r. reformowany klasztor dla sióstr pw. św. Józefa, a potem 14 następnych.

Z jej inspiracji do reformy przystąpił m.in. św. Jan od Krzyża. Za zgodą papieża Grzegorza XIII 3 marca 1581 r. erygowano pierwszą prowincję karmelitów reformowanych, a w 1593 r. uzyskali oni pełną autonomię jurysdykcyjną. Odtąd z jednego pnia Karmelu wyrastają dwa konary: karmelici dawnej zakonnej obserwancji, zwani popularnie trzewiczkowymi, oraz karmelici reformowani, zwani bosymi. W Polsce karmelici bosi założyli pierwszy klasztor w Krakowie pw. Niepokalanego Poczęcia NMP (obecnie szpitalny św. Łazarza) w 1605 r. W 1617 r. utworzona została samodzielna polska prowincja, a w 1734 r. litewska.

Przed rozbiorami zakony karmelitańskie liczyły łącznie 28 klasztorów z 400 zakonnikami. Po kasatach rozbiorowych pozostał tylko 1 klasztor w Czernej. Pod koniec XIX w. odnowicielem karmelitów bosych w Polsce stał się św. Rafał Kalinowski. W 1920 r. wskrzeszona została autonomiczna prowincja polska. 21 kwietnia 1993 r. nastąpił jej podział na: krakowską i warszawską.

Obecnie do krakowskiej prowincji należy 20 konwentów: 9 w Polsce, 2 na Słowacji, 3 na Ukrainie, 1 Niemczech, 1 w USA, 2 w Burundi i 2 w Rwandzie oraz 15 klasztorów sióstr karmelitanek bosych. Warszawską prowincję tworzy 16 konwentów: 8 w Polsce, 5 na Białorusi, 1 w USA, 1 w Rzymie i 1 w Rosji oraz 20 klasztorów sióstr karmelitanek bosych. W ciągu swojej historii karmelici bosi dali Kościołowi ponad 45 świętych i błogosławionych w tym 3 Doktorów Kościoła.



Założyciele


Założycielami są: pustelnicy z góry Karmel w XIII w. oraz św. Teresa od Jezusa i św. Jan od Krzyża, reformatorzy życia karmelitańskiego.

Teresa de Cepeda y Ahumada, reformatorka Zakonu Karmelitańskiego, urodziła się 28 marca 1515 roku w Awili w Hiszpanii. W wieku dwudziestu lat wstąpiła do klasztoru Wcielenia w Awili. Kiedy podjęła się reformy Zakonu, spotkały ją liczne trudności i sprzeciwy. Założyła w Awili pierwszy klasztor swej reformy i przyjęła w nim imię Teresy od Jezusa. Pozostawiła po sobie pisma, w których ukazała drogę do zjednoczenia z Bogiem i dała świadectwo głębokich przeżyć mistycznych. Zmarła w Alba de Tormes 15 października 1582 roku. Kanonizował ją papież Grzegorz XV w 1622 roku, zaś Paweł VI dnia 27 września 1970 roku ogłosił ją Doktorem Kościoła Powszechnego.

Jan de Yepes urodził się w roku 1542 w Fontiveros w Hiszpanii. Mając dwadzieścia lat wstąpił do Karmelu. Stał się głównym pomocnikiem Teresy od Jezusa w dziele reformy Zakonu. Jako karmelita bosy przyjął imię Jana od Krzyża, ukochał bowiem krzyż Chrystusa i prosił Boga, aby nigdy nie brakowało mu cierpienia. Modlitwa ta została wysłuchana. Jego reformatorska działalność sprowadziła nań liczne cierpienia. Jan od Krzyża głosił konieczność całkowitego ogołocenia wewnętrznego, aby dojść do pełni zjednoczenia z Bogiem. Naukę swoją zawarł w dziełach mistyczno-ascetycznych pisanych prozą i wierszem. Zmarł 14 grudnia 1591 roku w Ubedzie. W 1726 roku papież Benedykt XIII ogłosił go świętym, a Pius XI w roku 1926 Doktorem Kościoła Powszechnego.

Wpisy powiązane

Misjonarze Monfortanie

Misjonarze Matki Bożej Pocieszenia

Mali Bracia Jezusa